رفت
 نه چیزی گفت ، نه چیزی شنید
 اما ، من با خاطراتی در
 غباری گنگ و بیمار دفن شده ام
 لب هایم با دستهایی نا مرئی بسته شده اند
 تنها چشم هایم باز است
 چشم هایی با حالتی شگفت زده و براق
 مانند دو تیله ی شیشه ای درشت
 گویی در و دیوار هم
 باعث تعجب ام می شود
 هوا هم ، روز و شب هم
 اخر چگونه راه می روم ، نفس می کشم
 سرما و گرما را حس می کنم
 حتی من بدون او در حیرت
 به دنیا امدنم هستم !
 او نیمه ی من بود
 نه ، خود من بود که رفت !
 نه ، دست بود و نه چشم بود و نه قلب !
 روح ام ،‌حس ام ، خودم بود !
 من بودم که رفتم
 من بودم که گم شدم
 من خودم در او گم شدم !